Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen

Międzynarodowa Wspólnota Dzogczen składa się z osób zainteresowanych podążaniem i praktykowaniem nauk dzogczen. Czogjal Namkhai Norbu założył ją we Włoszech w drugiej połowie lat siedemdziesiątych. Rozwinęła się gwałtownie w wielu krajach na całym świecie, przyjmując całkowicie międzynarodowy charakter. Obecnie Wspólnota Dzogczen liczy tysiące członków w ponad czterdziestu krajach. 

Organizacja Wspólnoty jest wynikiem wizji Czogjala Namkhai Norbu: gary (duże ośrodki) i lingi (mniejsze ośrodki) tworzą wielką Mandalę („krąg”), która jednoczy różne geograficzne lokalizacje na świecie. Symbolicznie ta szczególna Mandala reprezentuje miejsca, gdzie praktykuje się nauki. W wizji tej Mandali nie ma hierarchicznego układu między różnymi garami i lingami, a jedynie relacje oparte na współpracy i współdziałaniu. Gary są połączone z lingami, które reprezentują podstawowy rdzeń wspólnoty. Wiele lingów jest usytuowanych w dużych miastach (na przykład w Rzymie, Barcelonie, Nowym Jorku, Moskwie czy Warszawie).

Struktura Wspólnoty ma postać niebiurokratycznej organizacji opartej na sieci komunikacji pomiędzy lokalnymi grupami praktykujących reprezentowanymi przez ganszil (tyb. Gakyil).

Ganszil (dosł. mandala radości) jest organem składającym się z trzech sekcji, oznaczonych przez trzy kolory: żółty, czerwony i niebieski, które zgodnie ze starożytnym modelem buddyjskim odpowiadają trzem aspektom jednostki: ciału, energii i umysłowi.

Żółty ganszil (odnoszący się do wymiaru ciała) zajmuje się zarządzaniem ekonomicznym, czerwony (odnoszący się do wymiaru energii) podejmuje działania oraz projekty związane z utrzymaniem i rozwojem ośrodków, zaś niebieski ganszil (odnoszący się do wymiaru umysłu) odpowiedzialny jest za działalność kulturalną oraz koordynację aktywności związanej z praktyką.

Ganszil jest organem kolegialnym, bez wewnętrznej hierarchii. Decyzje podejmowane są na podstawie konsensusu członków. Reprezentantów ganszilu wybiera się demokratycznie co roku na Walnym Zebraniu Wspólnoty Dzogczen, w liczbie trzech, sześciu lub dziewięciu. Oprócz ganszili lokalnych istnieje również ganszil międzynarodowy, którego obowiązki dotyczą aspektów zarządzania i współpracy.

Nazwa największych miejsc spotkań Wspólnoty Dzogczen to gar. Centralny, Międzynarodowy Gar znajduje się na wyspie Teneryfa Dzamlinggar (Hiszpania). Dwa gary istnieją w Europie (Merigar East i Merigar West), dwa w krajach rosyjskojęzycznych (Kunsangar North i Kunsungar South), dwa w Stanach Zjednoczonych (Tsegyalgar East i Tsegyalgar West), dwa w Ameryce Południowej (Tashigar North i Tashigar South) i dwa w Australii (Namgyalgar North i Namgyalgar South).

Wspólnota Dzogczen stanowi przestrzeń, w szczególny sposób dopasowaną do potrzeb naszego współczesnego stylu życia, ponieważ aktywnie odpowiada na wzrastającą konieczność połączenia nowoczesnej technologii ze starożytną mądrością.

Aktualnie Wspólnota zrzesza tysiące członków z ponad czterdziestu krajów.

Więcej informacji na: http://dzogchencommunity.org/dzogchen-community-organization/